تنهایی چیز بدی نیست

چند شب پیش طرفای ۱۲ رفتم خونه، از صبحم که تعداد زیادی از سپاهیان کفر رو که در قالب سیگار خارجکی قصد تشویش اذهان عمومی و از بین بردن فرهنگ اصیل ما رو داشتن راهی دیار باقی کرده بودم و به همین خاطر کلا هر موجودی که از 2 قدمی من رد می شد در حالت خلصه روحانی و عرفانی فرو می رفت.در پارکینگ و باز کردم برم تو که دیدم دایی گرامی به ناگاه همچون جن بوداده یا شاید سیمرغی که پرش را به آتش کشیده اند(دومی برای حفظ احترام و عفت عمومی بود)جلو روم سبز شد.اومد رو بوسی کنه،چنان دستشو محکم گرفتم تا نتونه بیاد جلو که هنوز دستم درد می کنه!خلاصه واسه اینکه نفهمه قضیه چیه سریع جیم کردم تو آسانسور و رفتم بالا که دیدم به سلامتی طبق آئین دیرینه ی خاندان ما که بی شباهت به خاندان همین جومونگ که اتفاقاً اون شب شده بود نقل مجلس نیست تا سقف مهمون نشسته!رفتم تو اتاق و یه اسپری رو خودم خالی کردم.او مدم بیرون و مثل مدلای فشن تی وی رفتم جلو فک و فامیل عرض اندام کردم تا همه بگن ماشاا...،چش نخوری ایشا ا...!می دونی؛ از مهمونی متنفرم!؟شاید آدم گوشه گیری شدم،ولی خوب بالاخره منم واسه خودم دلیل و منطق دارم.از اینکه برم تو یه جمعی بشینم که همه لبخندای الکی تحویلم بدن،یا هر سه روز یه بار ازم بپرسن فیلم تازه چی ساختی!(که دومی همیشه کنایه ای بوده که تا فیها خالدونمو سوزونده)بدم میاد.از اینکه تو مهمونیای رسمی تبدیل بشم به محصول مشترک بابا و مامان تحت لیسانس مادر بزرگ! بدم میاد!بابا اصلا من می خوام تنها باشم.تنهایی نه بده،نه غم انگیزه،نه سوزناک! تنهایی همیشه واسه من یه جور حس آزادی داشته!مشتری دارم سرم شلوغه،تا تو به کارات برسی منم میام دوباره بیشتر با هم حرف بزنیم.فعلاً